MATKA I CÓRKA Jenn Díaz

[PRZEDPREMIEROWO]

"...nie potrafiła nawiązać więzi z własnymi córkami, to ją przerastało, bo z czasem między matkami i córkami rodzi się coś... pewien rodzaj... jak by to nazwać, pewien dystans, pustka wypełniona po brzegi niezrozumieniem."

Ciekawa i wzruszająca propozycja czytelnicza, szybko łapiemy jej ognisty i żywiołowy klimat, natychmiast dostosowujemy się do ciepłego i przenikliwego stylu, w jakim autorka prowadzi poprzez nietuzinkową historię rodziny, w której po śmierci Angela, pełniącego w niej funkcję przewodnika i negocjatora, pozostały już tylko cztery kobiety. Z zainteresowaniem obserwujemy losy matki Glorii, dwóch córek Natalii i Angeli, oraz ciotki Dolores. Tym, co najbardziej przyciąga do powieści są przekonująco wykreowane postaci i wnikliwie oddane skomplikowane relacje między nimi.

Autorka sugestywnie odmalowuje uczucia kobiet, ich różnorodne cechy charakteru, skrywane marzenia, obawy przed życiem w pełni, zadowalaniem się substytutami. Podoba mi się, jak doskonale uwidacznia się brak prawdziwego związku z mężczyzną u każdej z kobiet, często niewynikającego z ich wyboru, a narzuconych przez przeznaczenie reguł. Wdowa, która nie może pozbierać się po śmierci męża. Stara panna, która nie wierzy, że ktoś może ją pokochać, cierpiąca po stracie brata. Kobieta, która przez dwadzieścia lat dzieli się ukochanym z inną, poszukująca wzorca niedawno zmarłego ojca. Jedynie jedna z córek wydaje się z sukcesem wyrwać się z tego kręgu, ale czy faktycznie, to już wymaga głębszej analizy.

Ujawnia się mnóstwo zależności, podporządkowań, stłamszenia, ale też w pewien sposób niezależności i postawienia na swoim. Wspólny dom prowadzony przez kobiety nie należy do łatwych i zgodnych, funkcjonuje na bazie nieustannych przeciwieństw, sprzeczności, różnic pokoleniowych i sposobów spojrzenia na świat. Jest coś bolesnego i brutalnego w sposobie, w jaki kobiety traktują się wzajemnie, lecz choć w wielu sprawach nie mogą dojść do porozumienia, inaczej patrzą na życie, ich definicje szczęścia i miłości nie pokrywają się, to jednak w pewien sposób stanowią dla siebie ogromne wsparcie, cieszą się dążeniem do pojednania, wzajemną obecnością, okazywaną w dramatycznych sytuacjach solidarnością i poświęceniem.

Rodzina w niepełnej odsłonie, z brakującym męskim ogniwem, próbująca za wszelką cenę zagospodarować po swojemu przestrzeń życiową każdej z bohaterki, tak aby nie urazić innych, nie stać się dla nich ciężarem, a jednocześnie uzasadnić swoją obecność. Pojawia się wiele sprawowania kontroli, bezpośredniego oceniania, wymuszenia i stawiania przed szantażem, ale również wyrzutów sumienia, wątpliwości, lęków, zrozumienia, oddania. Moc opuszczenia, dojmującej samotności, rozczarowań, nagromadzenie dziwactw i nawyków. Do niektórych odrodzeniowych zmian dochodzi się latami, a inne zalegają w podświadomości na dekady.

Z jednej strony niepewność, brak odwagi, wiary w siebie, poczucie bezpieczeństwa, a z drugiej strony władczość, apodyktyczność, twardość i stanowczość. A gdzie w tym wszystkim miejsce na szczęście, spełnienie, zrealizowanie się jako żona, kochanka, matka, córka, siostra? Jak niewiele potrzeba, aby uwikłać się w relacje nieprzynoszące satysfakcji żadnej ze stron? Ile trzeba trudu i wysiłku, aby scementować rodzinę? Dlaczego tak ważnym staje się dbanie o bliskich, okazywanie im czułości, miłości, zrozumienia i akceptacji? Czy któreś z kobiet uda się jeszcze coś wartościowego wygrać od losu? Pogodzić ze stratą najukochańszego mężczyzny, który każdą z nich tak doskonale znał i rozumiał? Przedefiniować siebie i zawalczyć o jakość życia?

4/6 - warto przeczytać
literatura współczesna, 216 stron, premiera 06.06.2017, tłumaczenie Andrzej Flisek
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka. :)