PARADOKS

ARTUR URBANOWICZ

"Na świat przychodzimy wprawdzie jako oryginały, lecz często umieramy jako kopie." Erich von Däniken

Ogólne anonimowe pozdrowienia w przedmowie Artur Urbanowicz skierował między innymi do mnie, gdyż od początku zagłębiam się w twórczość autora. Czynię to z ochotą i zainteresowaniem, zatem z przyjemnością przyjęłam ciepłe słowa i zaproszenie do zabawy w odniesienia. Po zapoznaniu się z „Gałęzistym” napisałam, że napięcie zbudowano z dużą smykałką, lekkim piórem, zrozumieniem potrzeb czytelnika, sugestywnym uruchamianiem wyobraźni. W „Grzeszniku” podobały mi się mroczne, ponure, zatrważające opisy okoliczności, scen i myśli bohaterów, przesiąknięte ludzkimi ułomnościami i słabościami, uwypuklające skłonność do popełniania grzechu i czynienia zła. Natomiast z „Inkuba” za nic nie chciałam wyjść, im dłużej w nim przebywałam, tym więcej frapujących emocji odczuwałam, falowałam na granicy fikcji i faktów, przenosiłam się mentalnie do miejsc akcji.

„Paradoks” fantastycznie podtrzymuje dobre tradycje poprzedniczek, a przy tym dodaje kilka elementów, które świadczą o rozwoju warsztatowym pisarza. Przyznaję, że trzy czwarte książki to dla mnie pożądana jazda bez trzymanki w odkrywaniu misternie ułożonych warstw intrygi, za nic nie mogłam rozszyfrować, w którym kierunku pobiegnie zatrważająca zagadka, do jakich dojdzie wyjaśnień, w jaki sposób wszystko spójnie połączy się. Czułam, że weszłam w mega koszmarny sen, zapoznałam się ze złem, które wskazywało na udział złośliwych zewnętrznych sił, a jednocześnie zasiewało ziarna niepewności w interpretacji. Szalenie odpowiadała mi zabawa w docieranie do najgłębszych intencji i zamysłów człowieka, skrywanych nawet przed sobą samym, rozbieranie ich na czynniki pierwsze. Cieszę się, że tym razem, autor postawił na to, co dzieje się wewnątrz bohaterów, z impetem wkroczył w mikrokosmos czarnych scenariuszy imaginacji, a zagrożenie spaść może na człowieka z zupełnie nieoczekiwanej strony.

Zaczęło się frapująco już na pierwszej stronie książki, jako rasowa perfekcjonistka, cierpiąca na tę nieuleczalną chorobę, pomimo ogromnego nakładu pracy na wyeliminowanie jej, natychmiast usłyszałam w wyobraźni obrót klucza w drzwiach prowadzących do mojej wyobraźni. Urbanowicz słusznie nie spieszył się z wprowadzeniem czytelnika w nastrój klimatu grozy, krok po kroku, z namaszczeniem właściwym dla obszernych opowieści, intensyfikował nadzieję na przeżycie czegoś wyjątkowego w skali makabrycznej rzeczywistości urojonej. Wybornie wytworzył klimat niepewności i niedopowiedzeń, wyczekiwania na coś nieokreślonego, złowieszczego, zwodniczo czającego się w ciemnych zakamarkach ludzkiej duszy, a przy tym nieprzeciętnie sprytnego i genialnego. Ścisły umysł skonfrontowany z czymś, co wymyka się wszelkim wzorom i regułom, choć tak naprawdę je współtworzy i reguluje. Powieść czytało się dobrze, płynnie, nie chciałam przerywać nurtu przygody, bo im głębiej wchodziłam w obszar swoistych halucynacji postaci, tym sprawy przyjmowały tragiczniejszy obrót, z elementami snobizmu, pogardy, napastliwości, agresji.

Maks Okrągły to prymus wśród studentów matematyki, nie jest lubiany przez rówieśników, ma zaledwie dwójkę dobrych znajomych. Chłopak wywyższa się ponad innych, nie toleruje słabości. Ogarnięty jest obsesją perfekcjonizmu i bycia najlepszym. Na szczęście, natura tak układa jednostkę, że jeśli wybija się ponad przeciętność w czymś, musi to okupić niedostatkiem w innej dziedzinie, w tym wypadku beznadziejnym wchodzeniem w społeczne relacje. Wytwarza się osobliwy dualizm tożsamości człowieka, z jednej strony kolejne sukcesy napędzają spiralę dumy, satysfakcji i spełnienia, z drugiej porażki rodzą frustrację, złość i obsesję. Dwudziestolatek traci kontrolę nad misternie zaplanowanym życiem, odczuwa przeświadczenie, że jest obiektem manii prześladowczej, a sprawcą mętliku i chaosu jest jego sobowtór. Jakby tego było mało, wpada w pułapkę paradoksów, aksjomatów, wyimaginowanych bytów, krzywych zwierciadeł, fałszywych doradców, nieszczęsnych wypadków, negatywnych emocji, niechcianych błędów. Przybliżyłam fabułę na tyle, na ile mogłam, aby nie zdradzić więcej niż należy, resztę poznajcie sami.

5/6 – koniecznie przeczytaj
thriller psychologiczny, 590 stron, premiera 16.09.2020
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Vesper.