WIOSENNA OFIARA

ANDERS DE LA MOTTE

KWARTET SEZONOWY tom 4

"Zrozumiała, że zanim człowiek stanie się tym, kim chce być, musi najpierw przestać być tym, kim jest."

To już moje czwarte spotkanie z serią, za każdym razem wynosiłam pozytywne wrażenia, a to zaliczyłam do najlepszych. Podszedł mi klimat skandynawskich wierzeń i legend, istnienie ducha przyrody zwanego Zielonym Człowiekiem, złaknionego wiosennych darów ofiarnych, tajemniczość mglistych lasów, bagiennych terenów, gdzie przyroda nie podporządkowała się człowiekowi. Sekretne zabójstwo szesnastolatki sprzed dwudziestu lat stało się motywem przewodnim powieści. Ciało dziewczyny znaleziono w zamkowym lesie, ułożone na kamieniu ofiarnym, wokół ziemia zryta odciskami kopyt. To nie była pierwsza ofiara na tym terenie, wciąż krążyły osobliwe opowieści o utonięciu kobiety w fosie w połowie osiemnastego wieku, upadku z konia i złamaniu karku przez inną pod koniec dziewiętnastego wieku. Za odkrywanie ciemnej i mrocznej strony przeszłości zabrała się była lekarka medycyny sądowej. Wciągnęłam się w rozszyfrowywanie niewiadomych, półprawd i kłamstw, wyciąganie na powierzchnię z wielu warstw świadomego zapomnienia. Mała społeczność Tornaby, pozornie przyjazna i życzliwa, na pytania o dawne dzieje nie udzielała odpowiedzi. Thea Lind, środowiskowa lekarka, czuła, że była poddawana manipulacji, z czasem wystawiana nawet na niebezpieczne akcenty. Czy jakieś przekleństwo dotyka północno-zachodni skrawek Skanii?

Podobał mi się wykreowany portret Thei, osobowość atrakcyjnie przyciągała, historia jej podróży po terenach objętych wojną brzmiała przekonująco, zaś zachowanie opierało się w dużym stopniu na realności. Łatwo było współodczuwać emocje, wątpliwości i obawy. Kobieta nie tylko odkrywała tajemnice morderstwa Elity Svast i dziwnego zaginięcia rodziny, odwoływała się też do bolesnych stron własnej przeszłości. Punkty styczne natężały klimat zagadkowości i niejednoznaczności. Intryga wybrzmiewała niepokojąco, dałam się złapać w sidła mylnych tropów, bardzo nietrafionych interpretacji i błędnych przypuszczeń. Do ostatniej chwili nie wiedziałam, kto tak naprawdę okaże się czarnym charakterem, komu można ufać, a kogo wystrzegać się. Andres de la Motte ciekawie rozkręcał wyobraźnię, dostarczał wspaniałej rozrywki, mieszał w głowie nagłymi zwrotami akcji wywracającymi wszystko do góry nogami. Zwłaszcza ostatnie rozdziały w nie obfitowały, czułam się jak na szaleńczo rozpędzonej karuzeli scenariusza zdarzeń, z błyskawicznie przebiegającymi incydentami, zapowiadającymi nowy obraz sytuacji. Poruszył zagadnienia sprawiedliwości, brania odpowiedzialności za czyny swoje i innych, kumulacji wyrzutów sumienia, które nawet po dwóch dekadach głośno wybrzmiewały. Jak wiele upiorów kolekcjonujemy podczas życia? Dlaczego jedni mają ich więcej niż inni? Skąd przyjmowane maski zajęcy, lisów, sów i saren? Poprzednie tomy serii ("Koniec lata", "Jesienna zbrodnia", "Zimowy ogień") także przybliżyłam na Bookendorfinie.

5/6 - koniecznie przeczytaj
thriller kryminalny, 464 strony, premiera 23.03.2021 (2020), tłumaczenie Milena Hadryan
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.