piątek, 15 października 2021

CMENTARZ W PRADZE

UMBERTO ECO

"Nasza żądza władzy nie zna granic, nasza zachłanność jest nienasycona, pragnienie zemsty bezlitosne, nienawiść nieubłagana."

Niedawno miałam okazję zapoznać się z "Imieniem róży", teraz Umberto Eco uraczył niezwykłą przygodą czytelniczą zatytułowaną "Cmentarz w Pradze". Kolejna powieść autora, która mnie do siebie przekonała. Nie była to propozycja na jeden wieczór, ale na kilka, gdyż aby dobrze się w niej odnaleźć, wyciągnąć jak najwięcej dla siebie, musiałam zrozumieć przesłanki kierujące pisarzem, zatem w spokojnym rytmie zagłębiałam się w nią. Chodziło zarówno o intrygę utrzymaną w spiskowym i szpiegowskim klimacie, jak i wiarygodny świat przedstawiony. Eco szczegółowo nawiązywał do obrazu dziewiętnastowiecznej Europy, odmalowywał koloryt epoki, atmosferę społeczną, otoczkę kulturową, zgrabnie uwzględniał znaczące postaci i fakty historyczne. 

Świadomość, że właściwie jedyną fikcyjną postacią jest Simone Simoni, sprawiała, że jeszcze intensywniej odbierałam wersję prawdy prezentowaną oczami wybitnego fałszerza i podwójnego szpiega. Simone, zatwardziały antysemita, spreparował dokument planu zdobycia globalnej dominacji, z założenia stworzony przez rabinów podczas spotkania na praskim cmentarzu. "Protokoły Mędrców Syjonu" to misternie utkana mistyfikacja o ogromnych konsekwencjach dla świata, źródło złowieszczego brzmienia antysemityzmu, który za pół wieku stał się obsesją wielu polityków i wyzwolił masowe ludobójstwo. Rozdwojenie jaźni Simone Simoniniego i księdza Dalla Piccoli mogłam brać dosłownie lub interpretować symbolicznie. Jedno było bezsprzeczne, Simone to czarna i mroczna postać, wyzwalał skrajnie negatywne emocje. Wkroczyłam w wysokiej klasy manipulację, gęstą sieć intryg, mistrzowskie odwracanie prawdy, podstępne wciskanie kłamstw, podsycanie nagonki szyderstw i oskarżeń. 

Eco wyśmienicie ukazał, jak mocno można dać się dyrygować opiniotwórczo przez dążących za wszelką cenę do bogactwa i władzy, bez względu na to, ile już udało im się zgromadzić i jak sławnym się stać. Przy braku sceptycyzmu wobec oficjalnych informacji, zachowania zdrowego rozsądku, umiejętności samodzielnego myślenia, jednostka dołącza do zalewu zachowań tłumu, poddaje się pożądanym wzorcom uprzedzeń i stereotypów. Widziałam to w powieści i realnym świecie. Czy do końca istnienia gatunku ludzkiego skazani jesteśmy na obecność wśród nas Simoninich? Odpowiadał mi styl narracji, ironia mieszała się z humorem a prześmiewczość z kąśliwością. Wszystko podano przenikliwie i inteligentnie. Nie zabrakło urozmaicenia wypowiedzi, w postaci listów, zapisków i dzienników. Bardzo przypadła mi do gustu oprawa graficzna książki, elegancka kolorystyka okładki i brzegów stron, przezroczysta obwoluta z akcentami nadającymi głębi. W środku mnóstwo klimatycznych ilustracji, portretów i stron gazet. Kolekcjonerskie wydanie, które koniecznie trzeba poznać, zarówno od strony wizualnej, jak i merytorycznej.

5/6 - koniecznie przeczytaj
literatura współczesna, 570 stron, premiera 25.05.2021 (2010), tłumaczenie Krzysztof Żaboklicki
Tekst ukazał się pierwotnie na DużeKa.pl

22 komentarze:

  1. Jak wynika z recenzji warto przeczytać tę książkę...

    OdpowiedzUsuń
  2. Chyba nie czytałam jeszcze nic tego autora, mam co nadrabiać.

    OdpowiedzUsuń
  3. Paulina Kwiatkowska15 października 2021 10:45

    Nazwisko autora nie jest mi obce, więc będę miała ją na uwadze.

    OdpowiedzUsuń
  4. Dobrze, że ironia mieszała się z humorem. Podoba mi się to.

    OdpowiedzUsuń
  5. Znam tylko "Imię róży" tego autora,ale zrobiło na mnie duże wrażenie,więc i po inne książki chętnie sięgnę.

    OdpowiedzUsuń
  6. Warto nadrobić zaległości i poznać tę książkę znanego twórcy.

    OdpowiedzUsuń
  7. Kolekcjonerskie wydanie z naprawdę ciekawą treścią to na pewno gwarancja jakości.

    OdpowiedzUsuń
  8. Mało co czytałam tego autora, więc mam spore zaległości.

    OdpowiedzUsuń
  9. Ciekawa okładka, intrygujący cytat chętnie przeczytam, widzę że warto.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może kiedyś też uda mi się z nią zapoznać, zapowiada się ciekawie.

      Usuń
  10. Cudowna książka. Kocham Umberto Eco! Mogę wracać do kartek tej książki na okrągło.

    OdpowiedzUsuń
  11. mam wielką ochotę na tę książkę, mam nadzieję, że uda mi się po nią sięgnąć

    OdpowiedzUsuń
  12. Umberto Eco to mój ulubiony pisarz. Jego książki bardzo do mnie trafiają i mają osobne miejsce w moim życiu.

    OdpowiedzUsuń
  13. Dawno nie sięgałam po twórczość Umberto Eco. Bardzo podobało mi się "Imię Róży" i później czytałam jeszcze coś innego. Muszę odświeżyć pamięć i sprawdzić cóż to było.

    OdpowiedzUsuń
  14. Czytałam jedną książkę autora, ale nie osławione Imię Róży. Nie mniej, zakochałam się i w końcu muszę poznać inne powieści autora.

    OdpowiedzUsuń
  15. Tego autora czytałam jedną książkę, ale mam w planach inne jego tytuły.

    OdpowiedzUsuń
  16. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  17. "Imię róży" to jedna z moich ulubionych książek, tę powieść też gorąco polecam razem z Tobą!

    OdpowiedzUsuń
  18. Bardzo intrygująca książka. Z chęcią się z nią zapoznam, zwłaszcza że lubię takie granie różnymi emocjami skrajnymi w książkach.

    OdpowiedzUsuń
  19. Taka ilość stron mnie przeraża w książkach, wybieram raczej historie, które mieszczą się na 400 stronach

    OdpowiedzUsuń
  20. To jest idealna książka dla mojej siostry. Ona kocha Pragę i zwierzać cmentarze. Muszę jej polecić.

    OdpowiedzUsuń