ECHO MAN

SAM HOLLAND

„Oszołomienie, ból i strach, spod których wyziera zacięta determinacja.”

Gdyby debiutanckiej powieści udało się uniknąć mało przekonujących elementów, z sympatią wyznaczyłabym wyższą o stopień ocenę, gdyż czuć było pazur umiejętności snucia wciągającej historii. Nazwisko autorki z pewnością będę kojarzyć, jest spora nadzieja, że kolejna jej książka w większym stopniu spodoba mi się. Natomiast w „Echo Manie” Sam Holland potknęła się o zbyt wiele naciąganych lub trudnych do uwierzenia aspektów, chociażby mała umiejętność detektywistycznego kojarzenia, wręcz szokująca, skoro ktoś każdego dnia obracał się wokół oprawców a sprawy morderstw z pierwszych stron gazet przenikały do świadomości nie tylko reprezentantów policji. Przeszkadzał wyjątkowo łatwy i lekkomyślny dostęp do akt przez nieupoważnione osoby, nagromadzenie dużej ilości łatwych do wymyślenia zbiegów okoliczności, a także niezrozumiałe uczestnictwo w śledztwie ofiary. I jeszcze dialogi, które na pewnym etapie rozwijania intrygi dużo zdradzały. Czytelnik wprawiony w kryminalne intrygi dość szybko wyłapywał wzór splotu zdarzeń i wpadał na właściwe finalne rozwiązanie. Uzbierało się sporo uwag do książki, lecz również kilka elementów podobało mi się. 

Holland postawiła na mocne makabryczne incydenty, mnogość drastycznych opisów, imponującą paletę ofiar i ciekawe zależności między nimi. Narracja sugestywnie prowadziła przez scenariusz zdarzeń, w dynamicznych rytmach, z atrakcyjną zmianą scenerii. Pomysł na naśladowanie działań różnych seryjnych morderców, odtwarzania szokujących zbrodni, inscenizowania miejsc makabry, nie należał do nowych, jednak przyciągał skalą działań wypaczonego umysłu. Autorka nie patyczkowała się z postaciami, wystawiała na śmiercionośną próbę, zmuszała do walki ze złem pozbawionym hamulców i skrupułów. Wyrachowane i doskonałe zorganizowanie wzmacniała odwołaniami do tragicznych faktów z przeszłości. Najbardziej przekonywał starannie dopracowany portret nadinspektor Cary. Zawieszony w czynnościach policyjnych Griffin nie wzbudzał sympatii, ale frapująco obserwowało się zmagania o utrzymanie się na powierzchni życia i przywoływania sprawiedliwości. Noah i Jess rozczarowywali niespójnymi postawami, przydałoby się poświęcić im więcej uwagi, nadać głębi osobowości. „Echo Mana” otwiera mocno wyeksploatowany cytat Fryderyka Nietzsche o mrocznej otchłani, ale wciąż obdarzony wyjątkową mocą rażenia wyobraźni.

4/6 – warto przeczytać
thriller kryminalny, 446 stron, premiera 27.04.2022, tłumaczenie Radosław Madejski
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Muza.