SZKARŁATNA WDOWA

BEATRICE SCARLET tom 1

GRAHAM MASTERTON

"Diabeł to zło z definicji, natomiast ta osoba zło wybrała sama."

Jednym z walorów powieści był klimat połowy osiemnastego wieku, wskoczenie w aurę wierzeń w demoniczne istoty, diabelskie sztuczki, przekraczające ludzkie pojmowanie moce. Czarownice, wiedźmy i sekutnice wydawały się rzucać urok na wszystko i wszystkich, co tylko im nie przypasowało lub sprzeciwiło się. I w tłumie niemal ślepo podążających za plotkami, pogłoskami i uprzedzeniami, ale również intensywną religijnością opartą z jednej strony na wierze, z drugiej na nadziei, pojawił się sceptyczny głos wsparty naukową wiedzą. Ignorancja i głupota oplatała londyńskie dzielnice biedoty, smród i brud panowały na ulicach, chamstwo i okrucieństwo wypływało z pubów, a na cmentarzach działy się rzeczy niewyobrażalne i przerażające. Kiedy wydawało się, że właśnie w tej scenerii potoczy się akcja, wraz z główną postacią przepłynęliśmy Atlantyk, dotarliśmy do amerykańskiego miasteczka Sutton. Spokojne życie jego mieszkańców zakłóciły dziwne wydarzenia, osobliwe zjawiska, zupełnie jakby były dziełem szatana. Wzrastał niepokój wśród ciężko doświadczonych ludzi. Zwrócili się o ratunek do boskich sił i weszli w konszachty z podejrzanym mężczyzną.

Mocną stroną książki był także przebieg odsłaniania zagadki kryminalnej. Fabuła równomiernie rozłożona, wiele różnych incydentów, które jak na horror przystało, nie oszczędzały postaci. Graham Masterton bardziej stawiał na manipulowanie emocjami czytelnika niż mrożenie krwi w żyłach. Intryga zagęszczała się z rozdziału na rozdziałach, czyniła to w mało dynamicznych rytmach, od jednego nieszczęścia do drugiego. Niestety, stosunkowo łatwo było domyśleć się, dokąd wszystko zmierzało. Obserwowanie tego, co działo się przez pryzmat postaw i zachowań żony pastora nadawało ciekawą perspektywę, zwłaszcza, że kobieta znała się na aptekarskich sztuczkach i cechowała się wielką determinacją w dotarciu do prawdy. Jak na ówczesne czasy, sytuację kobiet w społeczeństwie, wyjątkowo odważnie i zuchwale zbierała dowody, poddawała je analizie, wysuwała hipotezy. Ciężko doświadczona przez los Baetrice potrafiła zrozumieć ból i cierpienie innych, ale też wykazać się rezerwą wobec ludzkich motywów i przesłanek. Autor zaproponował frapujący finał. Jeden z kluczowych wątków skończył się zgodnie z interpretacją i oczekiwaniami czytelnika, natomiast drugi, rozwijany daleko w tle, podstępnie zakradł się na scenę, by zaskoczyć. Udane wymieszanie elementów kryminału, horroru, thrillera i obyczajowych nut, lecz mało trzymania w niepewności i całkowitego wciągania. Niektóre fragmenty przeciągane, a po zmianie miejsca akcji powstało wrażenie, że do jednej powieści doklejono drugą. Być może dopiero w kolejnych tomach znajdziemy uzasadnienie zastosowanego manewru i wykorzystanie potencjału z dziecięcej i młodzieńczej przeszłości Bei. 

Zapraszam po wrażenia ze spotkania z serią o detektyw Katie Maguire ("Uznani za zmarłych", "Siostry krwi", "Pogrzebani", "Martwi za życia", "Martwe tańczące dziewczynki", "Świst umarłych", "Żebrząc o śmierć", "Do ostatniej kropli krwi", "Czerwone światło hańby"), cyklem przygód jasnowidza Harriego Erskine ("Manitou", "Zemsta Manitou", "Duch zagłady", "Krew Manitou", "Armagedon", "Infekcja"), zakręconym thrillerem kryminalnym "Wirus", ciekawie drażniącymi wyobraźnię horrorami "Dżinnem" i "Dziećmi zapomnianymi przez Boga", świetnie uruchamiającymi wyobraźnię "Ludźmi cienia", postapokaliptyczną sensacją "Suszą", metafizyczną historią osobliwych zdarzeń w "Domu stu szeptów", ekscytującym "Ikonem", krótkimi formami literackimi na "Festiwalu strachu", opowiadaniami Mastertona z "Upiornych świąt".

4/6 – warto przeczytać
horror, 400 stron, premiera 18.05.2022 (2015), tłumaczenie Wiesław Marcysiak
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Albatros.