ISAAC ASIMOV
„W każdym przypadku w historii nie ma szczęśliwych zakończeń, a jedynie przemijające kryzysy.”
Dobrze bawiłam się przy tej historii, a właściwie trzech opowieściach, umieszczonych w różnych światach i bazujących na odmiennych klimatach, ale połączonych nicią wyjątkowego wynalazku. Udział inteligencji innej niż ludzka, istot z para-wszechświata, znakomicie podsycił ogień wyobraźni, interpretacji i zrozumienia osobliwych praw. Wymiana energii pomiędzy wszechświatami, pociągająca za sobą ogromne ryzyko, lecz wpasowująca się w ludzkie pragnienie wygody i zysku. Możliwość wykorzystywania niewyczerpanego źródła darmowej energii, która na dodatek nie zanieczyszcza środowiska, szybko przyjęto na Ziemi z ogromnym entuzjazmem. Jednak symboliczne jednostki walczyły, by uświadomić zagrożenia, jakie za sobą pociąga, w tym przesyłanie praw fizyki, a w konsekwencji, zagładę wszystkiego.
Isaac Asimov znakomicie poradził sobie z wprowadzeniem do scenariusza zdarzeń ciekawych i przekonujących postaci. Przybliżał kierujące nimi indywidualne tożsamości i spojrzenia na wysoką stawkę w grze o przetrwanie. Udanie zobrazował rys naukowego środowiska, wzajemnej dyskryminacji podszytej zazdrością o dokonania, uznania i sławę na wieki. Podobało mi się zakończenie drugiej części, dałam się zaskoczyć przebiegiem i wydźwiękiem, zaś trzecia frapująco wprowadziła w księżycową warstwę. Czy Ziemiacy sprowadzili na siebie zagładę, weszli w erę cofania się w rozwoju? Ile czasu potrzebowali Lunaryci, aby stworzyć nową rasę? Dlaczego Twardzi i Miękcy wydawali się odmienni i oryginalni? Wiele się działo w powieści, dostarczała atrakcyjny materiał do refleksji, wciągnęła rozrywką od strony fantastyki i przyjaznego popularyzowania nauki, ale trzeba było wziąć pod uwagę, że została napisana pół wieku temu.
Tytuły z serii „Wehikuł czasu”, klasyki science fiction, przybliżone na Bookendorfinie: "Klany księżyca Alfy", "Radio Wolne Albemuth", "Czas jest najprostszą rzeczą", "Odyseja kosmiczna 2001", "Odyseja kosmiczna 2010", "Umierając żyjemy", "Ziemia trwa", "Opowiadania najlepsze", "Osa", "Kwestia sumienia", "Ostatni brzeg", "Człowiek do przeróbki", "My", "Gdzie dawniej śpiewał ptak", "Gwiazdy moim przeznaczeniem", "Drzwi do lata", "Wieczna wojna", "Cieplarnia", "Przestrzeni! Przestrzeni!", "Non stop", "Aleja potępienia", "Kwiaty dla Algernoma", "Hiob. Komedia sprawiedliwości", "Rój Hellstroma", "Wieczna wolność", "Więcej niż człowiek", "Koniec dzieciństwa". Inne książki Isaaca Asimova na blogu to "Gwiazdy jak pył", "Prądy przestrzeni", "Kamyk na niebie", "Koniec wieczności", oraz udział w antologii horroru "Szaleństwo Cthulhu".
4.5/6 - warto przeczytać
fantastyka, 396 stron, premiera 07.03.2023 (1972), tłumaczenie Krzysztof Bednarek
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Rebis.
Zdecydowanie nie moje klimaty literackie. Nigdy nie lubiłam fantastyki.
OdpowiedzUsuńNie przepadam za opowiadaniami, dlatego 3 historie w 1 książce to nie dla mnie. Jeśli jednak lubisz kosmiczne klimaty sięgnij po "Stację" Szamałka. To ciekawe ujęcie :)
OdpowiedzUsuńTo nie są opowiadania, tylko jedna historia złożona z trzech ujęć, różnych, ale spójnych. :) Przedwczoraj przeczytałam "Stację", klimat niezły, ale intryga prosta. :)
UsuńJak zwykle cytat początkowy przyciągnął moją uwagę. Bardzo oddający rzeczywistość. A recenzja jak zwykle wspaniała 😍
OdpowiedzUsuńKsiążka zapowiada się ciekawie. Nie słyszałam wcześniej o niej
OdpowiedzUsuńNie dla mnie.
OdpowiedzUsuńLubię pisarza, ale nic się z nim tak bardzo nie kojarzy, jak prawa maszyn :)
OdpowiedzUsuńU mnie "Koniec wieczności". :)
UsuńWiem, że mój mąż lubi takie propozycje książkowe, po twojej opinii uznał, że musi ją koniecznie przeczytać.
OdpowiedzUsuńMyślę, że ta książka może mi się spodobać, podoba mi się taka historia.
OdpowiedzUsuńWydaje mi się, że moja siostra z pewnością byłaby zachwycona lekturą tej książki. Osobiście nie sięgam po fantastykę.
OdpowiedzUsuńObecnie nie mam czasu na jej poznanie, ale już teraz zacznę polecać ją dalej.
OdpowiedzUsuń