PIEŚŃ BOGINI KALI

DAN SIMMONS

"Niektóre miejsca są tak złe, że nie powinny istnieć."

Kiedy zabrałam się za "Terror" mocno wciągnęłam się w utrzymaną na wysokim poziomie historię, uchwyconą w zdradliwe szpony lodu i magii inuickich wierzeń, arktycznej ekspedycji badawczej z 1845 roku pod zwierzchnictwem Johna Franklina. Później miałam przyjemność spotkać się z "Abominacją", zaprowadziła mnie na jeszcze wyższy poziom satysfakcji czytelniczej, kręciła się wokół obsesyjnej wspinaczkowej pasji, przenikającej człowieka na wskroś, stymulującej do działania i pertraktowania ze śmiercią. 

Następnie sięgnęłam po "Pieśń bogini Kali" i przeniosłam się do Kalkuty z tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku. Niezaprzeczalnym atutem powieści był wyśmienicie oddany klimat przeludnionego miasta, pełnego skrajności i barw, nie wszystkie podobały się odwiedzającym, co dopiero mieszkańcom. Najpierw akcja niespiesznie szykowała się do rozwinięcia, choć od razu wyczuwałam coś niepokojąco wybrzmiewającego w tle, w miarę rozwijania się scenariusza zdarzeń coraz intensywniej dopominało się o uwagę. Poddałam się sugestii czegoś mrocznego, dobrze zasiedlonego w hinduskich wierzeniach, zatrważającego i trudnego do uwierzenia. Dan Simmons ujawnił niezwykły talent do tworzenia przemawiających obrazów. Kiedy pisał o danym miejscu miałam wrażenie, że właśnie tam przenosiłam się wyobraźnią. Doświadczałam Kalkutę doskonale, podobnie jak emocje ogarniające bohaterów i wszechobecnego ducha mitologii.

Wyprawa trzydziestopięcioletniego Roberta Luczaka, autora cenionego tomiku poezji, mieszkańca Chicago polskiego pochodzenia, wiązała się z misją odnalezienia w Kalkucie poety M. Dasa. Zniknął on osiem lat wcześniej wracając z pogrzebu ojca, z wioski we wschodnim Pakistanie. Pomimo ostrzeżeń przyjaciela Abe Bronsteina, redaktora naczelnego "Other Voices", Luczak zabrał na wyprawę poszukiwawczą żonę, hinduską księżniczkę, pomagającą w tłumaczeniach, i sześciomiesięczną córkę. Zanurzyłam się w ciekawej hinduskiej egzotyce tajemnicach, wspartych dusznym oddechem miasta, śmierdzącymi ulicami, w których wybrzmiewała zatrważająca pieśń, w nieuchwytnej do opisania naturze napięcia, nasilającego się zdenerwowania, docierania do najmroczniejszych sfer ludzkiego umysłu. Rewelacyjnie bawiłam się wsysaniem przez mroki bogini czasu i śmierci, kapłanów i sług. Zakończenie okazało się zaskakujące, nie spodziewałam się tak okrutnego i bezwzględnego obrotu spraw, ale to przecież horror. Już w debiutanckiej książce Dan Simmons wysłał wyraźne sygnały, że potrafi wpaść na genialny pomysł na fabułę, obrobić go pod względem potrzeb odbiorcy, stworzyć coś zajmującego i frapującego. Zabrakło nieco zwinnego dramatyzmu i płynności, ale "Pieśń bogini Kali" to mocna propozycja czytelnicza.

4.5/6 - warto przeczytać
horror, 292 strony, premiera 14.04.2021 (1982), tłumaczenie Janusz Ochab
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Vesper.