DRUGIE ŻYCIE PANA ROOSA

HÅKAN NESSER

INSPEKTOR BARBAROTTI tom 3

"Gdziekolwiek by człowiek nie był, przed samym sobą nie ucieknie."

Odpowiada mi pióro Håkana Nessera, narracja gładko prowadzi, dopatruję się kształtujących wyobraźnię sformułowań i ciekawych nawiązań do literatury. Ale tym, co szczególnie urzeka, jest niezwykła przenikliwość w obserwacji zwykłego życia i atrakcyjnie przeniesienie do losów postaci drobnych detali biegu czasu. Fantastycznie odnajduję się w obyczajowych klimatach kreślonych przez Nessera, przemawiają wyrazistością i realnością. Przy tak intrygująco scharakteryzowanych bohaterach trudno nie identyfikować się z ich przemyśleniami i przeżyciami. W miarę rozwoju fabuły stają się mi coraz bliżsi, nawiązuję nić mentalnego porozumienia, i chociaż często ich decyzje stoją w sprzeczności wobec tych, jakie bym podjęła, to i tak rozumiem, co nimi kieruje. 

I tak właśnie jest w "Drugim życiu pana Roosa". Wiele elementów z życiorysu tytułowej postaci, głównego księgowego w firmie produkującej termosy, koliduje z moim podejściem do świata, a jednak pisarz znakomicie przekonuje do postaci. Perfekcyjnie ukazuje targające nim emocje skontrastowane z pozornie spokojnym zewnętrznym wizerunkiem, lecz kiedy zaglądam do wnętrza, widzę ogromną burzę uczuć i gotowości do radykalnych zmian. Zastanawiam się, jak wiele osób mogłoby się utożsamiać z Ante Valdemarem Roosem, ile zdecydowałoby się na podjęte przez niego kroki, a ile w skrycie marzy, aby móc kiedykolwiek na coś takiego sobie pozwolić. Mniej angażuję się w zaakceptowanie Anny Gambowskiej, młodej kobiety, która przebywa w ośrodku dla narkomanów. Jednak przyznaję, że zajmująco rozwija się jej przyszłość, wiele pułapek na nią czeka i to wcale nie małej wagi. Pierwszej części powieści przydzielam bardzo dobrą ocenę, w drugiej, pomimo pojawienia się mojego ulubieńca, inspektora Gunnara Barbarottiego, nie bawię się już tak wciągająco. 

Zagadka detektywistyczna widziana oczami czytelnika, a odkrywana przez policję, nie skrywa zbyt wielu tajemnic. Sprawnie i łatwo łączę fakty, tym bardziej, że znam motywy i dostrzegam detale tła zbrodni. Ale i tak zaliczam książkę do przyjemnych wrażeń czytelniczych, rozrywka z większym napięciem obyczajowym niż kryminalnym, oferuje nie tylko zwykłe śledzenie akcji w barwnej scenerii, ale również sporo materiału do refleksji na temat nieoczywistego rachunku życia, satysfakcji z relacji społecznych, poszukiwania własnej tożsamości i miejsca na ziemi, generalnie tego, co sprawia, że życie nabiera szczególnego sensu i blasku. Każdy z nas inaczej odpowie na pytania, gdzie był, gdzie jest, dokąd zmierza, w różnym stopniu trzyma życie w rękach. Zerknij na poprzednie tomy serii o inspektorze Barbarottim ("Człowiek bez psa 1a", "Człowiek bez psa 1b", "Całkiem inna historia"), thriller w spokojnym wydaniu "Oczy Eugena Kallmanna", kryminał obyczajowy z ironicznym humorem "Półmorderca", oraz "Stowarzyszenie leworęcznych", gdzie zagadka nie wysuwa się na plan pierwszy, ale nieustannie obecna jest w myślach bohaterów.

4.5/6 - warto przeczytać
kryminał obyczajowy, 430 stron, premiera 28.07.2021 (2008), tłumaczenie Patrycja Włóczyk
Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.